"Weźmijcie Ducha Świętego! Których grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a których zatrzymacie, są im zatrzymane."
(J20, 22-23)

Jezus Chrystus jest Ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko za nasze, lecz również za grzechy całego świata. (1 J 2, 12) Sakrament Pokuty, zwany też sakramentem Pojednania, ustanowił Pan Jezus po swoim zmartwychwstaniu. Wyznanie grzechów, płynące ze skruchy serca, z pragnienia nawiązania zerwanych więzów przyjaźni z Bogiem i bliźnimi, prowadzi do spotkania z Chrystusem. Bo ?w Nim mamy odkupienie przez Jego Krew, odpuszczenie występków według bogactwa Jego łaski?. (Ef 1, 7)  
W sakramencie Pokuty jednoczymy się z Chrystusem umierającym na krzyżu za nasze grzechy. Grzech nasz zostaje zgładzony, ?umieramy dla grzechu?. I jednocześnie jednoczymy się z Chrystusem zmartwychwstałym i siedzącym po prawicy Ojca, otrzymujemy życie Boże, stajemy się znowu przybranymi dziećmi Boga i dziedzicami Królestwa Niebieskiego.  
Istotnym warunkiem spotkania z Chrystusem jest żal za grzechy. Łączy się z nim ściśle postanowienie poprawy życia, czyli postanowienie zastosowania środków, które pozwolą z czasem wyjść z grzechów, uświadomionych sobie uprzednio w rachunku sumienia.  
Przystępując do spowiedzi, wyznajemy nasze grzechy człowiekowi, który mocą sakramentu Kapłaństwa uobecnia Chrystusa. Jego władza, Jego mocą odpuszcza nam grzechy.  
Kapłan osądza nasze grzechy i naszą wewnętrzną postawę i przez słowa rozgrzeszenia jednoczy nas z Chrystusem i z ludem Bożym ? Kościołem, który jest Mistycznym Ciałem Chrystusa.  
Pojednani z Bogiem i z ludźmi pragniemy zadośćuczynić za nasze grzechy Bogu, wykonując zadaną pokutę, pragniemy też naprawić krzywdy wyrządzone bliźnim.  
Pięć warunków jest więc koniecznych, byśmy mogli otrzymać rozgrzeszenie, byśmy pojednali się z Bogiem i stali się znowu członkami wspólnoty Kościoła. Są to: rachunek sumienia, żal za grzechy, szczera spowiedź, mocne postanowienie poprawy i zadośćuczynienie. Sakrament Pokuty przynosi ulgę, pokój i radość serca i zapewnia na przyszłość pomocne łaski Boże.  

Opracowane na podstawie modlitewnika "Jestem z Wami"

"Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary niech będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone."
(JK 5, 14 ? 15)

Cierpienie, choroba i śmierć - to skutki grzechu pierworodnego.

Łaska, którą otrzymaliśmy przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, spływa na człowieka również w tych ciężkich dla niego chwilach. Ma przynieść nie tylko ulgę i zdrowie choremu, o co prosimy w modlitwach, ale ma przede wszystkim chorego umocnić, pomaga mu też dostrzec chrześcijańską wartość cierpienia. A jeśli choroba jest śmiertelna, ma człowieka napełnić pokojem i umocnić nadzieję spotkania z Chrystusem na progu nowego, wiecznego życia.      
Przyjmujący ten sakrament powinien być w stanie łaski uświęcającej. Jeżeli jednak chory nie może się spowiadać, to sakrament Namaszczenia Chorych własną mocą odpuszcza grzechy, o ile chory pragnie dostąpić przebaczenia.  
Sakramentu Namaszczenia Chorych udziela się chorym, namaszczając ich na czole i dłoniach olejem z oliwek lub stosownie do okoliczności innym olejem roślinnym, należycie poświęconym, wymawiając jeden raz następujące słowa:  

Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Amen. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen.

W pokoju chorego należy przygotować stół w takim miejscu, aby chory mógł go widzieć, dwie zapalone świece, wodę święconą i kropidło, talerzyk z watą, solą i kawałkiem chleba (do oczyszczenia palców z chleba świętego).  
Jeżeli chory przystępuje do Komunii świętej, należy także przygotować szklankę z wodą i łyżeczką.

Opracowane na podstawie modlitewnika "Jestem z Wami"

Jedynym i wiecznym kapłanem Nowego Testamentu jest Bóg ? Człowiek, Jezus Chrystus. On to złożył na krzyżu doskonałą ofiarę, mocą której ludzie dostępują uświęcenia, a Bogu oddawana jest nieskończona chwała. Jego zbawcze dzieło, przez ofiarę Mszy świętej oraz inne sakramenty, i uwielbienie Boga Ojca przez ludzi wraz z Chrystusem trwa nadal.        
Dzieje się tak dzięki urzędowi kapłańskiemu, który ustanowił Chrystus w Wielki Czwartek. Są trzy sakramentalne stopnie tej posługi: diakonat, kapłaństwo i biskupstwo.      
Sakramentu Kapłaństwa udziela biskup przez włożenie rąk na głowę kandydata i modlitwę do Ducha Świętego. Namaszcza też jego dłonie i podaje do rąk kielich do odprawiania Mszy świętej. Daje mu władzę odpuszczania grzechów i nauczania.         
Sakrament Kapłaństwa sprawia, że wyświecony ma udział w kapłaństwie Chrystusa i w imieniu Chrystusa oraz jego mocą spełnia czynności kapłańskie: chrzci, rozgrzesza, odprawia Mszę świętą, namaszcza chorych, naucza, błogosławi, modli się w imieniu całego Kościoła.  
Kapłanem może być każdy, kogo Bóg do tego powoła. Wszyscy chrześcijanie mają obowiązek mdlić się o liczne i dobre powołania kapłańskie.  

Opracowane na podstawie modlitewnika "Jestem z Wami"