Jezus powiedział do Apostołów: "Idźcie wiec i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego?. (Mt 28, 19) A do Nikodema rzekł: ?Zaprawdę, zaprawdę mówię tobie, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego?. (J 3,5)
Przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa możemy się na nowo narodzić do życia Bożego. Staje się to przez Chrzest. Jest on naszą Paschą, czyli naszym przejściem ze stanu śmierci duchowej do życia, z niewoli szatana do wolności dzieci Bożych.
Chrzest czyni nas dziećmi Bożymi, członkami Ciała Mistycznego, to jest Kościoła, obdarza nadzieją i miłością i otwiera drogę do nieba.
Główną czynnością sakramentu Chrztu jest polanie wodą głowy przyjmującego Chrzest i wymówienie słów: ?Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego?.
Nasze chrześcijańskie życie ma być świadectwem przynależności do Chrystusa i wspólnoty kościelnej. Chrzest jest sakramentem czynnej wiary, przez którą wszyscy przyczyniamy się do rozwoju zbawczego dzieła Jezusa Chrystusa.
Przygotowanie do Chrztu i chrześcijańskie nauczanie należy do ludu Bożego, to jest do Kościoła, który przekazuje i pielęgnuje wiarę otrzymaną od Apostołów. Przez posługę Kościoła Duch Święty powołuje dorosłych do Ewangelii, a dzieci otrzymują Chrzest i wychowanie w wierze tego Kościoła. Podczas udzielania Chrztu nie tylko sami chrzestni czy rodzice dziecka i jego bliscy są reprezentantami ludu Bożego, lecz wypada, aby byli nimi także inni przedstawiciele miejscowego Kościoła aby przez to okazała się większa wspólna wiara i wspólna radość, z jaką nowo ochrzczonych przyjmuje się do Kościoła. Zgodnie ze starodawnym zwyczajem Kościoła człowiek dorosły nie może być dopuszczony do Chrztu bez chrzestnego, wybranego spośród wspólnoty chrześcijańskiej. Ma on pomagać osobie, która ma być ochrzczona, przynajmniej w ostatnich przygotowaniach do przyjęcia sakramentu, a po Chrzcie dbać o jej wytrwanie w wierze i chrześcijańskim życiu.
Podobnie przy Chrzcie dziecka ma być obecny przynajmniej jeden chrzestny, jako przedstawiciel zarówno rodziny ochrzczonego, rozszerzonej w znaczeniu duchowym, jak i Kościoła, naszej Matki. W razie potrzeby ma on wspierać rodziców w wychowaniu dziecka do konsekwentnego wyznawania wiary i wyrażania jej życiem.
Chrzestny uczestniczy przynajmniej w końcowych obrzędach katechumenatu (bądź też w specjalnych konferencjach, naukach lub katechezie dla dorosłych) oraz w samym obrzędzie Chrztu, aby ? jeśli Chrzest przyjmuje dorosły ? poświadczyć jego wiarę, jeśli zaś dziecko ? wyznać razem z rodzicami  wiarę Kościoła, w której dziecko otrzymuje Chrzest. Właściwym miejscem udzielania Chrztu jest Kościół parafialny, a właściwym czasem sprawowania tego sakramentu ? niedzielna Msza święta.

Chrzest w niebezpieczeństwie śmierci, gdy brak kapłana lub diakona.

Jeśliby kapłan lub diakon był nieobecny, a życiu nieochrzczonego zagrażało niebezpieczeństwo, zwłaszcza gdyby był konający, Chrztu udzielić może, a niekiedy powinien, każdy wierzący, a nawet jakikolwiek człowiek, kierujący się właściwą intencją. Jeżeli niebezpieczeństwo śmierci nie jest bezpośrednie, to w miarę możności powinien sakramentu udzielić świecki katolik, posługując się przy tym formą skróconą podaną w większości modlitewnikach (np. "Jestem z wami"). Dobrze byłoby, aby i w tym przypadku zebrała się jakaś niewielka społeczność lub przynajmniej jeden czy dwóch świadków.
Taki Chrzest jest ważny, trzeba go potem zgłosić w kancelarii parafialnej oraz dopełnić obrzędów sakramentalnych w Kościele.

Opracowane na podstawie modlitewnika "Jestem z Wami"

Jest to sakrament szczególnego daru Ducha Świętego. Pan Jezus przed swym wystąpieniem publicznym został namaszczony Duchem Świętym.
Podobnie Kościół Chrystusowy, zrodzony na krzyżu, otrzymał w dniu Zesłania Ducha Świętego, obiecaną przez Chrystusa 'Moc z wysokości'.  
Każdy ochrzczony, gdy dorasta, otrzymuje Ducha Świętego i Jego siedem darów (MĄDROŚĆ, ROZUM, RADA, MĘSTWO, UMIEJĘTNOŚĆ, POBOŻNOŚĆ, BOJAŹŃ BOŻA) w sakramencie Bierzmowania.  
Sakrament ten wyznacza chrześcijaninowi szczególne miejsce w Kościele i w świecie. W sakramencie Bierzmowania chrześcijanin zostaje powołany do odpowiedzialności za Kościół i za innych ludzi. Jest powołany do apostolstwa i odważnego wyznawania Chrystusa swoim życiem i wiarą i dlatego nazwano Bierzmowanie sakramentem dojrzałości chrześcijański.
Sakrament Bierzmowania udzielany jest zazwyczaj przez biskupa, może też bierzmować kapłan wyznaczony przez biskupa.

Opracowane na podstawie modlitewnika "Jestem z Wami"

"BIERZCIE I JEDŹCIE Z TEGO WSZYSCY: TO JEST BOWIEM CIAŁO MOJE, KTÓRE ZA WAS BĘDZIE WYDANE, BIERZCIE I PIJCIE Z NIEGO WSZYSCY TO JEST BOWIEM KIELICH KRWI MOJEJ, NOWEGO I WIECZNEGO PRZYMIERZA, KTÓRA ZA WAS I ZA WIELU BĘDZIE WYLANA NA ODPUSZCZENIE GRZECHÓW, TO CZYŃCIE NA MOJĄ PAMIĄTKĘ"
(Mt 26,26)

Tymi słowami Pan Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy ustanowił Najświętszy Sakrament jest on najbardziej święty ze wszystkich sakramentów, bo w nim Jezus Chrystus jest w szczególny sposób obecny.  
Obrzędem tego sakramentu jest liturgia Mszy świętej. W czasie sprawowania Mszy świętej, na słowa kapłana podczas Przeistoczenia mocą Chrystusa chleb staje się niewidzialnym prawdziwym Ciałem Pana Jezusa, a wino najdroższą Krwią Chrystusa. Uobecnia się Jego Ofiara złożona Bogu Ojcu za nas na krzyżu. A więc sam Chrystus jest wtedy obecny i wstawia się za nami do Ojca. W Komunii świętej staje się dla nas pokarmem. Ten sam, który umarł  zmartwychwstał - Zmartwychwstały. Jednoczy się z nami, umacnia nas, leczy, byśmy nie ulegli pokusie, i uzdalnia do nowego, chwalebnego życia. Jest zadatkiem naszego zmartwychwstania. Słowami: "To czyńcie na moją pamiątkę" Pan Jezus wzywa nas do udziału w Jego Ofierze w Mszy świętej, przede wszystkim w dniu Pańskim, w niedzielę, która nam upamiętnia Jego zmartwychwstanie.  
Podczas każdej Mszy świętej zaprasza nas także Chrystus do swojego stołu, wołając: ?Bierzcie i jedźcie?, bo chce być zawsze zjednoczony z nami, by doprowadzić nas szczęśliwie po życiu doczesnym na ziemi do domu Ojca w niebie.

Komunia święta poza Mszą świętą

Ofiara Mszy świętej i Komunii świętej stanowią jedną całość. Jezus Chrystus powierzył Kościołowi swoją pamiątkę (śmierci i zmartwychwstania), by wierni uczestniczyli w Ofierze tak duchowo przez wiarę i miłość, jak i sakramentalnie przez przyjęcie Komunii świętej. Dlatego przystępujemy do stołu pańskiego zasadniczo w czasie Mszy świętej.  
Może jednak zaistnieć słuszna przyczyna do udzielenia Komunii świętej również poza Mszą świętą.  
Rozdawanie Komunii świętej w takim wypadku poprzedza akt pokuty, czytanie Pisma świętego, Modlitwa Pańska, a po przyjęciu jej - odpowiednie modlitewne dziękczynienie.

Opracowane na podstawie modlitewnika "Jestem z Wami"